Τρίτη, Νοεμβρίου 28, 2006

Η γνωστή Χριστουγεννιάτικη γκρίνια

Σήμερα είπα στον γιο μου να μου κατεβάσει τις κούτες με τα Χριστουγεννιάτικα στολίδια απ΄το πατάρι. Γκρίνιαζε λίγο, όπως κάνει κάθε χρόνο όταν τα ανεβάζει και τα κατεβάζει. Βλέπεις είναι σε τέτοιο σημείο το πατάρι που μόνο ένα παιδί μπορεί να ανεβεί και να χωθεί μέσα με άνεση.
Κάθε χρόνο μου γκρινιάζει. Έτσι και φέτος. Τα γνωστά:
"Τι θα κάνεις όταν φύγω εγώ;"
"Θα περιμένω να γυρίσεις εσύ, να μου τα κατεβάσεις, αγόρι μου!" του λέω.
"Ναι. Και μετά να τα ανεβάσω πάλι!"
"Ναι, ρε, αγόρι μου! Θα σου ζητήσω και να μου τα ανεβάσεις. Δυο φορές τον χρόνο είναι αυτές".
Αυτά τα ίδια ακριβώς λέμε κάθε χρόνο. Μόνο πέρσι και φέτος υπήρχε μια διαφορά στον διάλογο.
"Να λες να είμαστε γεροί αγόρι μου.... Να μην λείψει κανείς μας και δεν υπάρχει διάθεση να στολιστεί το σπίτι..."
Αυτό το είπα και πέρσι και φέτος.
Φέτος ανέβηκε πιο πρόθυμα και πιο γρήγορα από άλλες φορές. Την ίδια μέρα. Σήμερα!Μόνο με ρώτησε, "γιατί φέτος είσαι τόσο βιαστική;"
Δεν του είπα το γιατί....
Είδε τα μάτια μου να θολώνουν και πέρσι και πολύ περισσότερο φέτος, γιατί ένα πρόβλημα υγείας έχει ταρακουνήσει την οικογένεια.
Ένα κουτί έπεσε απότομα πάνω μου και κινδύνεψα να πέσω από την σκάλα.
Νόμισα ότι το έρριξε νευριασμένος.
Όταν διάβασα πάνω στο κουτί με μεγάλα γράμματα να γράφω:
"ΤΟ 2006 ΝΑ ΜΑΣ ΦΕΡΕΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΗ ΥΓΕΙΑ!"
"ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ;"
και είδα ότι χώθηκε πιο βαθιά στο πατάρι, κι όταν μετά είδα τα μάτια του και αυτός τα δικά μου, κατάλαβα....
Σε ενάμιση μήνα που θα χρειαστεί να τα ανεβάσει πάλι, ξέρω ότι θα γκρινιάξει πάλι, μα θα ξέρω ότι το κάνει από συνήθεια.
Ας είμαστε καλά και ας μου γκρινιάζει κάθε χρόνο! Μ΄αρέσει αυτή η παιδική γκρίνια που του βγαίνει. Μου φανερώνει την αγάπη που του κρύβει η εφηβεία.