Μας κάνεις ρεζίλι!

Είχα βγάλει το σκυλί βόλτα. Προχωρώντας, είδα ένα κοριτσάκι να κάθεται έξω από την πόρτα ενός σπιτιού και να κλαίει. Μάλιστα ήταν κρυμμένο πίσω απ΄την πλαινή ανοιχτή μπαλκονόπορτα, αλλά εγώ το είδα. Μάλλον πρώτα το είδε το σκυλί που γαύγισε, κι εκείνο τρόμαξε και το αντιλήφθηκα. Είδα ότι φορούσε ένα λεπτό μπλουζάκι κι εγώ κρύωνα ακόμα και με το μπουφάν.
"Τι κάνεις κοριτσάκι μου εκεί;" το ρώτησα.
Τότε είδα τα ματάκια του κόκκινα και τα μαγουλάκια του γεμάτα δάκρυα. Δεν ήταν πάνω από δέκα χρονών.
"Τίποτα...", μου είπε κλαίγοντας.
"Γιατί είσαι έξω κοπέλα μου με τέτοιο κρύο;"
'Έτσι...", μου είπε σταυρώνοντας πιο σφιχτά τα χέρια του, γιατί κρύωνε. Η κοιλίτσα του φαινόταν. Το μπλουζάκι που φόραγε ήταν και της μόδας!
"Μπες μέσα κοπέλα μου! Θα πουντιάσεις! Κάνει πολύ κρύο!"
"Όχι! Δεν θέλω να πάω...." μου απάντησε με εγωισμό και νάζι.
"Γιατί κοπέλα μου; Σε μαλώσανε; Μπες και πάρε τουλάχιστον ένα μπουφάν. Θα αρρωστήσεις έτσι!"
"Όχι! Δεν πάω. Δεν κρυώνω!" επέμενε η μικρή, ενώ τα δάκρυα έτρεχαν και η τρίχα στην κοιλιά είχε γίνει κάγκελο.
Το σκυλί δεν με βοηθούσε να την πλησιάσω πιο κοντά. Αποφασισμένη να βοηθήσω την κατάσταση, το έδεσα σ΄ένα δέντρο. Πήγα κοντά της, την χάιδεψα, της μίλησα, τίποτα! Δεν ήθελε να μπει στο σπίτι.
Μέσα στο σπίτι ακουγόταν φασαρία. Πολύς κόσμος, που να καταλάβουν ότι η μικρή ήταν έξω στο κρύο;
Δεν δίστασα. Χτύπησα το κουδούνι, είπα συγνώμη και Χρόνια Πολλά και τους είπα για την μικρή που ήταν κρυμένη και έκλαιγε.
Την πήρανε μέσα με το ζόρι και την μαλώνανε.
"Μας κάνεις ρεζίλι χρονιάρες μέρες!" της είπε ο παππούς κι εκείνη έκλαιγε.
Εύχομαι να μη με μίσησε αυτό το παιδί.
Κάποιος την μάλωσε κι εκείνη βγήκε έξω να κλάψει, χωρίς να την βλέπουν.
Για κακή της τύχη την είδα εγώ.

Χριστούγεννα ήταν πάλι!

......Που λες Λίτσα......

Ναι! Χριστούγεννα ήταν.
Κάθε Χριστούγεννα με πιάνει αυτή η κρίση.
Είναι μια κρίση του καλού.
Όχι πως δεν την έχω πάντα, αλλά να....
Αυτές οι μέρες σε αναγκάζουν να σκεφτείς και τους γύρω σου.
Όχι, πως δεν τους σκέφτομαι και άλλες φορές.
Τους σκέφτομαι, αλλά να!
Έχω κι εγώ τα δικά μου, κάνει και ζέστη, ιδρώνεις και μόνο που το σκέφτεσαι...
Που να τρέχεις τώρα μέσ' τις ζέστες;
Ενώ τώρα βοηθάει κι ο καιρός.
Δεν ιδρώνεις, ούτε όταν σκέφτεσαι, ούτε όταν τρέχεις να βοηθήσεις.
Μόνο που επειδή κάνει κρύο, είναι κι οι γιορτές στη μέση, να... πρέπει να τρέξεις και λίγο πιο πολύ.
Γιατί; Γιατί με το κρύο άλλοι κρυώνουν. Το κρύο είναι καλό γι΄αυτούς που έχουν θέρμανση και ζεστά ρούχα. Για τους άλλους δεν είναι.

Εσύ έχεις δέκα μπουφάν μες την ντουλάπα και δεν μπορείς να στρίψεις.
Δώσε και κανένα στον Γιάννη που το δικό του έλλιωσε πάνω του.
Ν΄αδειάσει και λίγο ο χώρος.
Να μπει το "τσι" ρε παιδί μου, που λεν' κι οι Κινέζοι!

Παπούτσια!
Να μη βλέπω παπούτσια! Τόσα ζευγάρια, δεν φτάνουν πέντε ζωές για να τα βάλλεις!
Διάλεξε τ΄αγαπημένα σου. Βάλε τ΄άλλα σε μια σακκούλα να τα πάμε εκεί "στις φίλες της αγάπης", θα τα πάρουν στο άψε σβήσε. Ούτε που θα τους νοιάξει η μόδα.
Σόλες γερές να έχουν.

Τα λέω στις γειτόνισσες, για καλυτερέψω το "τσι" τους, τίποτα αυτές!

Ναι, θα μου πεις:
Μ΄αυτά που προτείνεις φιλενάδα, δεν ιδρώνεις, ούτε λέγονται καλές πράξεις.
Χώρο κερδίζεις και καθαριότητα στο άψε σβήσε. Δύο σε ένα που λενε.

Δίκιο έχεις.
Ναι, Χριστούγεννα. Τά 'παμε!
Τα περιμένουμε πως και πως και τα θυμόμαστε.
Όπως θυμόμαστε και τα παλιά.
Εκείνα που πέρασαν.

Θυμάσαι ρε Λίτσα, που μαζέψαμε λεφτά και πήραμε φόρμες, παπούτσια, κάλτσες, μπάλες στα παιδάκια του Ορφανοτροφείου;
Σαν θυμάμαι την χαρά τους!
Αμ, και την δική μας χαρά την θυμάμαι!
Ήταν μου φαίνεται μεγαλύτερη.

Τ΄άλλο Λίτσα; Που πήγαμε στο γηροκομείο και μοιράσαμε λιχουδιές και τσιγάρα;
Που συγκινήθηκαν τα παπούδια και κλαίγαμε κι εμείς;
Τόσο μόνα αυτά τα παπούδια!
Με πέντε παιδιά ή και με ένα, το ίδιο κάνει.
Στο γηροκομείο ήταν χρονιάρες μέρες.
Μόνοι. Χωρίς οικογένεια.
Συντροφιά με τα άλλα γερόντια να κλαιν' την μοίρα τους.
Τι να σου κάνουν οι λιχουδιές;

Όχι Λίτσα, αυτό δεν θέλω να το θυμηθώ.
Εκεί στο Δαφνή φοβήθηκα. Ακόμη νομίζω πως εκείνος στο υπόγειο με κυνηγάει. Εγώ νόμιζα ότι θέλει όλα τα μπισκότα, αλλά εκείνος με μπέρδεψε με την καλή του, που τον άφησε.
Έτρεχα κι εγώ...
Μη με κρατήσει εκεί κοντά του.
Είπαμε. Πήγαμε βόλτα. Όχι για να μείνουμε!

Μετά Λίτσα χαθήκαμε. Μας χώρισαν οι αποστάσεις και τα προβλήματα. Δεν λειτουργούμε πια σαν ομάδα. Κάθε μία μόνη της. "Δεν ξέρει η μία τι ποιεί ή άλλη". Κι ούτε χρειάζεται να μάθει.

Το καλό είναι να "ποιεί!"
Ότι μπορεί ο καθένας.

Εγώ δεν θα στα πω όλα, αλλά να για να γελάσεις, αυτό θα στο πω.
Μια χρονιά, Χριστούγεννα ήταν πάλι, αφού τα ιδρύματα όλα είχαν κάνει τον κύκλο τους και οι γνωστοί μου άνθρωποι οι δυστυχισμένοι είχαν τελειώσει, τους είχα χορτάσει με τον τρόπο μου και τις δυνάμεις μου, ήμουν τόσο παρασυρμένη στο να δίνω, που ένα βράδυ παγωμένο, χιόνισε και μισό μπόι τότε, μάζεψα όλα τα αδέσποτα σκυλιά στην σκάλα μου και τα σκέπασα με τα διπλά μου χράμια.

Τα κατούρησαν, ναι! Υπήρχαν και μικρά που δεν ήξεραν τρόπους.
Τα έπλυνα όμως την Άνοιξη. Μην φοβάσαι, δεν ίδρωσα!
Όχι. Αυτά δεν τα χάρισα. Τα κράτησα.

Απλά ήθελα να σου πω, πως εκείνα τα Χριστούγεννα θα τα θυμούνται και θα χαίρονται ακόμα και τα σκυλιά. Το τι γλέντια κάναμε εκείνες τις μέρες, δεν θα το πιστέψεις! Τούμπες κάναμε πάνω στα χράμια και παίζαμε όλοι μαζί. Σκυλιά και παιδιά! Κι εγώ! Μαζί! Ξεσπιτωθήκαμε εκείνες τις γιορτές. Έξω την βγάλαμε στο κρύο, αλλά μας ζέσταναν τα χνώτα τους ξέρεις. Έτσι δεν ζεστάθηκε και ο μικρός Χριστούλης;

Τι τα έκανα μετά; Ήρθε ο σύλλογος των ζωόφιλων, τα εξέτασε, τα εμβολίασε και με την βοήθειά του υιοθετήθηκαν.
Αμ, τι νόμιζες!

Χριστούγεννα είναι πάλι.
Ε! Κάτι θα σκεφτώ να κάνω και φέτος. Είχα δει κάποιες κυρίες εθελόντριες που τάιζαν αρρώστους σε ένα Νοσοκομείο. Καλό μου φαίνεται....
Εσύ, τι λες; Σκέφτηκες τίποτα;
Εγώ όπως είδες, σκέφτομαι και δεν ιδρώνω, παρόλο που το καλοριφέρ καίει στο 22!
Καλό αυτό.

ΥΓ. Α! Ναι! Κι ο Νίκος σταθερός. Δε βαριέσαι. Τι ψυχή έχει ένα πιάτο φαί και μια καρέκλα παραπάνω στο τραπέζι; Θα μου πεις πίνει πολύ και μετά δε φεύγει.
Ε! Το έλυσα αυτό. Του δίνω ένα πεντόκιλο κρασί, φαί για το σπίτι κι έτσι την άλλη μέρα κάθεται σπίτι του και μ΄αφήνει κι εμένα να κοιμηθώ νωρίς.
Να μη χαλάμε και την σειρά μας όλες τις μέρες!
Να μην ιδρώσουμε χειμωνιάτικα!

Αν δεν γεννηθείς αστέρι

η ζωή πως περιμένεις να σε ξέρει;

Αν δεν γεννηθείς βοριάς,
πως θα διώξεις τα σκοτάδια της καρδιάς;

Αν δεν γεννηθείς φωτιά,
πως θα γίνει στάχτη πίσω σου η βραδιά;

ΧΑΡΑ. Τι είναι η χαρά;

Έχω πολύ καιρό να νιώσω πραγματική χαρά.
Τόσο που τελευταία προσπαθώ να θυμηθώ χαρούμενες στιγμές της ζωής μου.
Μετράω μια, δυο, τρεις, πέντε, δέκα, εκατό πες, μα σ΄αυτές τις χαρούμενες στιγμές που εγώ μετράω, δεν με θυμάμαι να γελάω.
Να γελάω μέχρι τα αυτιά, ρε παιδί μου.
Να κακαρίζομαι.
Πως το λένε;
Ε! τέτοια στιγμή σε εμένα, δεν θυμάμαι.
Έχω και τα χρονάκια μου.....
Λογικά θα έπρεπε να υπάρχουν, αλλά, ντεν!
Όσο κι αν ψάχνω....
Γυρίζω στο παρελθόν, βρiσκω χαρές, όπως είναι ας πούμε η γέννηση του παιδιού. Ο γάμος. Μια γιορτή. Ένα δώρο.
Πάντα όμως μαζί με αυτές τις χαρές, παραφυλάει ένα δάκρυ, μια συγκίνηση κι αυτά τα άτιμα τα χείλη σπάνε χαμόγελο, γελάκι, λάμπει ίσως το πρόσωπο, μα δεν ακούγεται αυτό το κακάρισμα του γέλιου, ρε παιδί μου....
Που πάει; Που χάνεται;
Βλέπω ανθρώπους που γελάνε συνέχεια, μάλιστα κάποιοι έχουν πλάκα με το χα χαχα τους, τόσο που γελάς κι εσύ μαζί τους και αναρωτιέσαι αν είναι τόσο ευτυχισμένοι στη ζωή τους. Τους ζηλεύω πραγματικά. Θα ήθελα να τους μοιάσω.
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή με είχαν ερωτευθεί δυο μεγαλύτεροι άντρες, για το μελαγχολικό χαμόγελό μου. Ο ένας μάλιστα ήθελε και να με παντρευτεί. Κι επέμενε. Τυχερός ήταν ο άνθρωπος. Τον γλίτωσε από πολλά η άρνησή μου.
Απορώ:
Τι είναι χαρά;
Πως εκδηλώνεται η χαρά;
Είναι το γέλιο η απόδειξη της χαράς;
Εγώ απόψε θέλω να γελάσω.
Δυνατά.
Το έχω ανάγκη.
Να βγει αυτό το εμπόδιο που έχει κάτσει εδώ και χρόνια μέσα μου.
Να σκάσουν τα χείλη μου.
Να σκιστούν.
Να ματώσουν.
Να σπάσουν κρύσταλλα απ΄το δυνατό χα χαχα και χο χοχο μου.
Να βγει η γειτονιά έξω.
Να γελάσει κι αυτή μαζί μου.
Να γελάμε όλοι μαζί.
Εκείνοι θα ξέρουν το γιατί....
Εγώ θα το ψάχνω.....
Θα το ψάχνω όμως γελώντας.
Θα το βρω άραγε ποτέ;
Έτσι. Σε συνδυασμό με δυνατό γέλιο.
Για τέτοια χαρά μιλάω.
Τέτοια χαρά ψάχνω.
Μήπως την είδε κανείς;
Μήπως ξέρει κάποιος τον δρόμο;
Μη μου πείτε προς Δαφνή μεριά, γιατί εκεί δεν είναι.....
Ούτε στη γωνία κι έρχεται....

Παραγγελιά:
Κυρά Ζωή, φέρε μου μια μερίδα χαράς, σε παρακαλώ!
Θα σε πληρώσω!

Ένας γρίφος κι εσύ